In de ochtend een boeiend vraaggesprek tussen Rachida Azough en de Zuid-Afrikaanse theatermaker Mike van Graan, over cultuur en theater tijdens en na de apartheid. Van Graan schetste een ontluisterend beeld: tijdens de apartheid moesten geëngageerde cultuurmakers het vooral hebben van buurthuizen en straathoeken (Community Art) en pas na de afschaffing van de apartheid kon de weg worden afgelegd naar de formele podia en de professionele gezelschappen.
Op vermakelijke toon gaf Mike van Graan aan hoe het mis kon gaan: gebrek aan kennis en ervaring, bestuurlijke en financiële crises in de theaters – alles moest opnieuw worden uitgevonden en pas later ontstond iets meer evenwicht. Volgens Mike van Graan is theater nog altijd relevant in het Zuid-Afrika van na de apartheid, ja, misschien wel relevanter dan ooit: ten tijde van de apartheid was er eigenlijk maar één grote kwestie, de apartheid zelf. Maar nu zijn er alle mogelijke kwesties, van HIV/AIDS tot corruptie, incompetentie en een nieuwe vorm van xenofobie.
Na het vraaggesprek ging het publiek in workshops uiteen, geleid door kunstenaars en theatermakers die veel ervaring in het buitenland hadden opgedaan. Alle mogelijke onderwerpen kwamen aan de orde: van onwetendheid tot naïviteit, van intuïtie tot onbevangenheid, van het leren uit het vreemde tot de kans om iets terug te geven.
De workshops waren informeel van opzet, er waren geen inschrijvingen of vaste groepen en er werd in de middag gewerkt met casussen over maatschappelijke kwesties en hoe die de kunsten kunnen binnendringen.
Deze eerste sessie van Kosmopolis Professionals verliep zoals Kosmopolis gehoopt had: als een nieuw platform, waarbij kunstenaars uit uiteenlopende disciplines elkaar vonden in het maatschappelijke debat.
