De hand van Verdonk, de wens van Abdul Jabbar van der Ven en een bloedserieuze Hans Teeuwen bij Nova. Mijn vader is op bezoek, we kijken samen televisie en kletsen tussen het zappen door bij. Ouwe jongens krentenbrood. Hij, onderuitgezakt in de fauteuil. Ik, liggend op de bank en de afstandbediening op m’n buik. Op tafel een zak chips en gebakken bananen van mama.
[redactie: Dit artikel is geplaatst in het kader van het evenement Maluku Mokro Connexion deel 2, op zondag 11 september 2011 in Utrecht. De auteur, Henry Timisela, destijds programmaleider radio FunX Utrecht, schreef dit artikel voor Mira Media in 2004 en was een van de deelnemers aan het debat tijdens de eerste editie van dit evenement op 11 september 2007]
‘Weet je…’, zo begint mijn vader zijn verhaal. ‘Ik las laatst een interview over Marokkaanse jongeren en kreeg het idee dat die jongens het gevoel hadden slachtoffer te zijn van de media. Dat herken ik van vroeger.’ Ik ga rechtop in de bank zitten. Damn, hij gaat weer over vroeger beginnen en over de Molukkers in de jaren zeventig.
Maar deze keer gaf ik hem geen ongelijk. De treinkapingen door Molukkers in die tijd, waarbij doden vielen, leidden toen tot discriminatie en verharding. De ouwe vervolgt: ‘Ik zat op de koks-opleiding en moest rennen voor mijn leven toen bekend werd dat Molukkers een trein hadden gekaapt. Ze achtervolgden me met koks-messen. ‘Rot Molukkers!’, riepen mijn collega’s met wie ik daarvoor nog aardappels had lopen schillen.’ Hij begint met een hogere stem te praten en dat betekent dus dat hij geëmotioneerd raakt. ‘De media schilderden in die dagen de hele Molukse gemeenschap af als terroristen…’ Mijn vader voelde zich toen slachtoffer, maakte toch zijn opleiding af en is nu chef-kok. Hij werkt dagelijks met messen, maar dat maakt hem nog geen terrorist.
En daar zit je dan als twintiger in 2004, met een gediscrimineerde vader die opkwam voor zijn rechten. Hij liep in zijn jonge jaren mee in talloze antiracisme demonstraties, zette zijn handtekening onder ontelbare verklaringen en kreeg het gevoel dat Nederland door de jaren heen steeds toleranter werd. Er ontstond een klimaat waarin zijn zoon gelukkig niet hoefde deel te nemen aan die demonstraties. Maar dan begint Nova. Jeroen Pauw vraagt zich af hoe het zit met de tolerantiegrens van moslims.
Henry Timisela tijdens Maluku Mokro Connection deel 1
Hans Teeuwen komt in beeld. Deze cabaretier die het onder de jongvolwassen doelgroep erg goed doet is bloedserieus. ‘Het recht op vrijheid van meningsuiting heeft een ongelofelijke dreun gehad, en mag niet in het geding zijn. Iedereen let nu op zijn woorden, ook als het over de islam gaat en ik heb niet meer diezelfde onbevangenheid, die ik daarvoor wel had, dat ik alles kon zeggen wat ik wou.’ Tegenover hem zit Mohammed Jabri. Hij verdedigt. ‘Ik schrijf gewoon alles op wat in mij opkomt. En de dood van Van Gogh verandert daar helemaal niks aan.’ Jabri is columnist voor de website www.elqalem.nl. Het gebekvecht begint. Het lijkt erop dat de heren er niet uit komen. Ze tolereren elkaars mening niet. Ik denk ondertussen aan het liedje dat Teeuwen schreef over Nederland.
Weinig landen hebben zoveel slaven gedreven.
Het is hier een traditie om de buren aan te geven.
Wij hebben ook nog heel veel Indonesiërs vermoord.
En apartheid is ook niet voor niets een Nederlands woord
Mijn vader lacht terwijl Hans Teeuwen in discussie gaat met columnist Mohammed Jabri. ‘Ooh wat is dit herkenbaar van vroeger. Ze vroegen destijds of wij, Molukkers, een hoge tolerantiegrens hadden. Nou, voor een volk dat altijd in een verdomhoekje werd geplaatst en eeuwenlang gekolonialiseerd werd, lag die grens aardig hoog en mijn Marokkaanse collega Hamid zeurt trouwens nooit als hij op 1e en 2e kerstdag moet werken. Op een gegeven ogenblik is de grens bereikt. Bij ons waren de treinkapingen het gevolg. Maak je vergelijking maar jongen.’
Wat de ouwe zegt snijdt hout, denk ik. Hebben de media dan niets geleerd over het zogenaamde Moluks terrorisme in Nederland … want dat was toch echt wel een pilot hoe je moet omgaan met etnische groepen.’ Ik kijk hem bedenkelijk aan: ‘Nou pa, je hebt gelijk’. Vervolgens strek ik mijn arm uit om hem een hand te geven. ‘Nee, ik hoef jou geen hand te geven, want ik weet dat ik altijd gelijk heb’, glimlacht de ouwe.
Henry Timisela
Meer info over Maluku Mokro Connexion, deel 2
